ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ

ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΠΝΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΟΥΛΑΝΕ.
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ.
ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ.

Με την αντικαπνιστική υστερία που έχει καταλάβει τους Αμερικανούς, σε λίγο μόλις βλέπουν ηθοποιό να ανάβει τσιγάρο θα βγάζουν την τηλεόραση στο μπαλκόνι. ...



Yποθέστε ότι, σε ένα εστιατόριο τελειώνω το γεύμα μου και φεύγοντας, σταματώ σε ένα τραπέζι όπου κάθεται μια ευτραφής κυρία. Συγγνώμη, της λέω, αλλά δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι είστε αηδιαστικά χοντρή. Το γνωρίζετε ότι το βάρος σας και αυτό που κάνετε στο σώμα σας θα σας στείλει στον τάφο; Κι αν δε νοιάζεστε για τον εαυτό σας, τουλάχιστον σκεφτείτε τους γύρω σας. Τι φταίνε να αηδιάζουν βλέποντάς σας να μπουκώνεστε και να τους κόβεται η όρεξη κοιτάζοντας τα κρέατά σας να ξεχυλίζουν απόλες τις πάντες;

Οι κίνδυνοι του τσιγάρου δεν ποσοτικοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να συγκριθούν με άλλους κινδύνους. Δηλαδή τι είναι πιο επικίνδυνο, να οδηγώ στην Ελλάδα ή να καπνίζω; Πόσο βλάπτει το παθητικό κάπνισμα σε σχέση με την παθητική εισπνοή των αναθυμιάσεων από τα αυτοκίνητα και το νέφος γενικότερα; Πόσοι έχουν πεθάνει στην Ελευσίνα από *κάπνισμα*;

Η ουσία είναι πως το άτομο πλέον αντιμετωπίζεται σαν μία παραγωγική μονάδα των εθνικών οικονομιών, και επιδίωξη είναι να μένει παραγωγικό όσο περισσότερο χρόνο γίνεται. Εξ ού και βλέπουμε συχνά, στα αντικαπνιστικά επιχειρήματα, την παράθεση στατιστικών περί του πόσο στοιχίζουν στην εθνική οικονομία οι παρενέργειες του καπνίσματος. Η έννοια των "ατομικών δικαιωμάτων", επομένως, αναπροσαρμόζεται στη λογική της μηρμυγκοφωλιάς, όπου το κάθε μηρμύγκι είναι ένα asset, και που του επιτρέπεται μόνο ότι ωφελεί το σύνολο. Στη λογική αυτή εντάσσεται και η (παντελώς παράλογη στα πλαίσια των ατομικών δικαιωμάτων) καταναγκαστική εφαρμογή της ζώνης ασφαλείας στους οδηγούς των οχημάτων. Με τι δικαίωμα το Κράτος μου απαγορεύει να ρισκάρω τη δική μου ζωή; Ωστόσο, το μέτρο αυτό έγινε γαργάρα από την πλειοψηφία των μηρμυγκιών, που χάρηκαν επειδή το καλό κράτος νοιάζεται για τη ζωή τους. Παρομοίως το καλό κράτος δεν μας αφήνει να παίρνουμε ναρκωτικά στο σπίτι μας, ή ακόμα και να φαντασιωνόμαστε κάποια ανήθικα πράγματα. Σε λίγα χρόνια, θα επιτρέπεται μόνο ότι θα καθορίζουν τα κράτη ότι δεν είναι βλαβερά για την υγεία μας, και όλοι θα είναι ευτυχισμένα μηρμύγκια που θα εργάζονται αόκνως και δημιουργικά για το κοινό καλό (= την παραγωγή περισσότερων μηρμυγκιών). Καλό για το σύνολο, κακό για το άτομο, αλλά το άτομο ως έννοια όλο και εξαφανίζεται. Και σε ένα πλανήτη που ήδη αριθμεί γύρω στα 7 δις έντομα, μάλλον δεν υπάρχει άλλη λύση.
Παλιά το θέμα το φρόντιζε η θρησκεία. Σήμερα το ρόλο της παίζουν οι στατιστικές

(Το παραπάνω κείμενο είναι συρραφή διαφόρων έξυπνων ΄΄κομματιών΄΄ που βρήκα (και με εκφράζουν) κατά την περιηγησή μου στο δίκτυο)