Στην πολυπληθη κατηγορια των βλακων προσαπτεται αδικη και επιστημονικα εσφαλμενη μομφη, οταν αυτοι χαρακτηριζονται ειτε ως αχρηστοι και περιττο βαρος της κοινωνιας, ειτε ως παρασιτικοι, εκφραζεται δε συχνα η ανοητη ευχη οπως αυτοι εκλειψουν. Το προβλημα των βλακων δεν ειναι ωστοσο απλο οταν ληφθει υπ’οψιν η στερεη και απολυτα αναγκαια θεση, την οποια επαξιως κατεχουν στον κοινωνικο διαφορισμο. Οι βλακες διαιρουνται σε δυο απολυτα αντιθετες μεταξυ τους ομαδες, που διεπονται ομως και οι δυο υπο τον ιδιο νομο, του διαφορισμου.
Η πρωτη ομαδα καταλαμβανει τις υποδεεστερες στην κοινωνια θεσεις, δηλαδη βρισκεται στις κατωτερες βαθμιδες του κοινωνικου διαφορισμου. Ποσο ευεργετικη για την κοινωνια ειναι αυτη η ομαδα περιττο να τονισθει, διοτι χωρις αυτην δεν θα υπηρχε εκμεταλλευση και χωρις εκμεταλλευση δεν θα υπηρχε πολιτισμος. Χωρις αυτην την ομαδα δεν θα υπηρχε καν ο κοινωνικος διαφορισμος, διοτι αντι της ανισοτητας θα υπηρχε ισοτης, εστω και εκ των ανω, δηλαδη θα ηταν ολοι ευφυεις, το ιδιο δηλαδη σαν να ηταν ολοι βλακες διοτι ο διαφορισμος απαιτει ρητα και ευφυεις και βλακες, περικοπτοντας ενα απο τα δυο σκελη του, αιρεται ολοκληρος. Ειναι λοιπον τεραστια η κοινωνικη σημασια των βλακων, η οποια αλλωστε απο ολους αναγνωριζεται.
Η εμφυτη ταση του βλακα, εξελισεται συχνα σε αληθινη μανια να ανηκει σε ισχυρες και οσο το δυνατον περισσοτερες πασης φυσεως οργανωσεις, εξηγειται πρωτον μεν εκ της ευκολιας της αγελοποιησεως, στην οποια μονιμα υποκειται, λογω ελλειψης ατομικοτητας και δευτερον απο τον ζωωδη πανικο υπο τον οποιο μονιμως κατατρεχεται, λογω του δικαιολογημενου φοβου μηπως περιελθει σε οποιοδηποτε ειδος προλεταριατου. Αποτελει δε αυτη η ταση αμαχητο τεκμηριο για τον βαθμο της πνευματικης του αναπηριας. Ετσι λοιπον δημιουργειται αυτοματα συρροη βλακων στις πασης φυσεως οργανωσεις, οι οποιες, εαν μεν ειναι συμφεροντολογικες, διατηρουν τουλαχιστον την σοβαροτητα των συμφεροντων τους, εαν ομως ειναι «πνευματικες» εξελισσονται με τον χρονο σε πληρη βλακοκρατια. Επομενο ειναι λοιπον, οπως η λεγεωνα των βλακων ωθειται ακατανικητα προς την αγελη και προς τις πασης φυσεως οργανωσεις, ετσι υφισταται ακατανικητη ελξη απο ολων των ειδων αγελαιες αντιατομικες και ομαδιστικες θεωριες. Με αυτα τα δεδομενα εξηγειται και η αυστηροτατη επιλογη βλακων στα ομαδικα συστηματα.
Ως προς την κοινωνικη προελευση των βλακων διαπιστωνεται οτι η παραγωγη τους δεν ειναι ταξικη.
Ο βλακας υπουργος που αγεται και φερεται απο τους υπαλληλους του και τα μελη ενος εργατικου σωματειου, τα οποια εκμεταλλευεται ο πονηρος εργατοκαπηλος, αποτελουν δυο αντιθετα παραδειγματα του γεγονοτος, οτι η βλακεια δεν εχει ταξικη πατριδα.
Η ηθικη σχεση μεταξυ βλακα και επιτηδειου ή απατεωνα ειναι διαφορετικη απο οτι την εκλαμβανει συνηθως η «κοινη γνωμη». Ο συνηθης κοινωνικος ανθρωπος θεωρει τον επιτηδειο και τον απατεωνα ως ανηθικους μεν, αλλα ως υποδιαιρεσεις του ευφυους, Ομως συμβαινει το ακριβως αντιθετο. Ο επιτηδειος και ο απατεωνας ειναι υποδιαιρεσεις του βλακα. Και να γιατι. Η πονηρια, εκτος αν ειναι μεσον αμυνας των ευφυων κατα της πονηριας των βλακων, αποτελει φυσικη ιδιοτητα των βλακων και μαλιστα φυσικη συνεπεια του γεγονοτος, οτι λογω ατροφιας του νοητικου τους μηχανισμου, αποτελει (η πονηρια) την μοναδικη αμυνα τους κατα πασης εξωθεν επιθεσεως. Μονο ο πνευματικα αναπηρος εχει αναγκη την επιτηδειοτητα και την απατη για να προωθηθει ή να επικρατησει. Κανεις ανθρωπος αξιας εχει αναγκη να γινει επιτηδειος ή απατεωνας.
Απολυτη εσωτερικη συνεπεια της πνευματικης αναπηριας του βλακα ειναι αλλωστε οχι μονο η αγελαια ταση του, οχι μονο η προωθηση του «πλατη με πλατη» με την λεγεωνα των ομοιων του, οχι μονο η προσφυγη στα ευτελεστερα μεσα της επιτηδειοτητας, την ελλειψη αντιθετης γνωμης, την προσφορα ευκολων και ανηθικων εκδουλευσεων και της κολακειας, αλλα και η συστηματικη αποφυγη οποιασδηποτε συγκρουσης και μαχης. Ακομη και οταν ο βλακας, υπο την μορφη του επιτηδειου ή του απατεωνα, εξαναγκασθει να δωσει μαχη, θα την δωσει με τα πνευματικα ευκολοτερα και συνεπως ανηθικοτερα οπλα: το ψευδος, την διαστροφη, την ραδιουργια και την συκοφαντια.
Εξ ου και το ακλονητο δογμα: και η ανηθικοτητα ειναι αποκλειστικο προνομιο των βλακων.
Η πρωτη ομαδα καταλαμβανει τις υποδεεστερες στην κοινωνια θεσεις, δηλαδη βρισκεται στις κατωτερες βαθμιδες του κοινωνικου διαφορισμου. Ποσο ευεργετικη για την κοινωνια ειναι αυτη η ομαδα περιττο να τονισθει, διοτι χωρις αυτην δεν θα υπηρχε εκμεταλλευση και χωρις εκμεταλλευση δεν θα υπηρχε πολιτισμος. Χωρις αυτην την ομαδα δεν θα υπηρχε καν ο κοινωνικος διαφορισμος, διοτι αντι της ανισοτητας θα υπηρχε ισοτης, εστω και εκ των ανω, δηλαδη θα ηταν ολοι ευφυεις, το ιδιο δηλαδη σαν να ηταν ολοι βλακες διοτι ο διαφορισμος απαιτει ρητα και ευφυεις και βλακες, περικοπτοντας ενα απο τα δυο σκελη του, αιρεται ολοκληρος. Ειναι λοιπον τεραστια η κοινωνικη σημασια των βλακων, η οποια αλλωστε απο ολους αναγνωριζεται.
Η εμφυτη ταση του βλακα, εξελισεται συχνα σε αληθινη μανια να ανηκει σε ισχυρες και οσο το δυνατον περισσοτερες πασης φυσεως οργανωσεις, εξηγειται πρωτον μεν εκ της ευκολιας της αγελοποιησεως, στην οποια μονιμα υποκειται, λογω ελλειψης ατομικοτητας και δευτερον απο τον ζωωδη πανικο υπο τον οποιο μονιμως κατατρεχεται, λογω του δικαιολογημενου φοβου μηπως περιελθει σε οποιοδηποτε ειδος προλεταριατου. Αποτελει δε αυτη η ταση αμαχητο τεκμηριο για τον βαθμο της πνευματικης του αναπηριας. Ετσι λοιπον δημιουργειται αυτοματα συρροη βλακων στις πασης φυσεως οργανωσεις, οι οποιες, εαν μεν ειναι συμφεροντολογικες, διατηρουν τουλαχιστον την σοβαροτητα των συμφεροντων τους, εαν ομως ειναι «πνευματικες» εξελισσονται με τον χρονο σε πληρη βλακοκρατια. Επομενο ειναι λοιπον, οπως η λεγεωνα των βλακων ωθειται ακατανικητα προς την αγελη και προς τις πασης φυσεως οργανωσεις, ετσι υφισταται ακατανικητη ελξη απο ολων των ειδων αγελαιες αντιατομικες και ομαδιστικες θεωριες. Με αυτα τα δεδομενα εξηγειται και η αυστηροτατη επιλογη βλακων στα ομαδικα συστηματα.
Ως προς την κοινωνικη προελευση των βλακων διαπιστωνεται οτι η παραγωγη τους δεν ειναι ταξικη.
Ο βλακας υπουργος που αγεται και φερεται απο τους υπαλληλους του και τα μελη ενος εργατικου σωματειου, τα οποια εκμεταλλευεται ο πονηρος εργατοκαπηλος, αποτελουν δυο αντιθετα παραδειγματα του γεγονοτος, οτι η βλακεια δεν εχει ταξικη πατριδα.
Η ηθικη σχεση μεταξυ βλακα και επιτηδειου ή απατεωνα ειναι διαφορετικη απο οτι την εκλαμβανει συνηθως η «κοινη γνωμη». Ο συνηθης κοινωνικος ανθρωπος θεωρει τον επιτηδειο και τον απατεωνα ως ανηθικους μεν, αλλα ως υποδιαιρεσεις του ευφυους, Ομως συμβαινει το ακριβως αντιθετο. Ο επιτηδειος και ο απατεωνας ειναι υποδιαιρεσεις του βλακα. Και να γιατι. Η πονηρια, εκτος αν ειναι μεσον αμυνας των ευφυων κατα της πονηριας των βλακων, αποτελει φυσικη ιδιοτητα των βλακων και μαλιστα φυσικη συνεπεια του γεγονοτος, οτι λογω ατροφιας του νοητικου τους μηχανισμου, αποτελει (η πονηρια) την μοναδικη αμυνα τους κατα πασης εξωθεν επιθεσεως. Μονο ο πνευματικα αναπηρος εχει αναγκη την επιτηδειοτητα και την απατη για να προωθηθει ή να επικρατησει. Κανεις ανθρωπος αξιας εχει αναγκη να γινει επιτηδειος ή απατεωνας.
Απολυτη εσωτερικη συνεπεια της πνευματικης αναπηριας του βλακα ειναι αλλωστε οχι μονο η αγελαια ταση του, οχι μονο η προωθηση του «πλατη με πλατη» με την λεγεωνα των ομοιων του, οχι μονο η προσφυγη στα ευτελεστερα μεσα της επιτηδειοτητας, την ελλειψη αντιθετης γνωμης, την προσφορα ευκολων και ανηθικων εκδουλευσεων και της κολακειας, αλλα και η συστηματικη αποφυγη οποιασδηποτε συγκρουσης και μαχης. Ακομη και οταν ο βλακας, υπο την μορφη του επιτηδειου ή του απατεωνα, εξαναγκασθει να δωσει μαχη, θα την δωσει με τα πνευματικα ευκολοτερα και συνεπως ανηθικοτερα οπλα: το ψευδος, την διαστροφη, την ραδιουργια και την συκοφαντια.
Εξ ου και το ακλονητο δογμα: και η ανηθικοτητα ειναι αποκλειστικο προνομιο των βλακων.
